Hoeveel cash moet je echt aanhouden in je aandelenportfolio?

Mika Beumer
26min.
4 minuten om te lezen

In het kort

Tussen de 5% en 15% cash wordt vaak als optimaal beschouwd, afhankelijk van leeftijd en risicotolerantie
Cash biedt liquiditeit en stabiliteit, maar inflatie en gemiste rendementen vormen risico’s
In tijden van marktonzekerheid verhoogt cash de flexibiliteit om op kansen in te spelen

Voor beleggers is de samenstelling van hun portefeuille een fundamentele strategische beslissing. Hoewel aandelen en obligaties traditioneel de kern vormen, krijgt ook de rol van cash toenemend aandacht, vooral in een omgeving van economische onzekerheid en hoge rente. Maar hoeveel cash moet je eigenlijk aanhouden in een beleggingsportefeuille?

Sterke rentestijging vanaf 2022 hernieuwt aandacht voor cash in portefeuilles

Het antwoord is minder universeel dan men zou hopen. Financiële adviseurs en analisten wijzen erop dat de juiste hoeveelheid sterk afhangt van factoren zoals leeftijd, beleggingshorizon, persoonlijke doelen en de bredere marktomstandigheden. Tegelijkertijd is duidelijk dat zowel te veel als te weinig cash nadelige gevolgen kan hebben.

Cash als strategische buffer bij volatiliteit

Cash bezit unieke eigenschappen binnen een aandelenportfolio. Het is liquide, waardevast op de korte termijn en fungeert als psychologische veiligheid in turbulente tijden. Deze combinatie maakt het aantrekkelijk voor beleggers die het hoofd willen bieden aan marktvolatiliteit zonder overhaaste beslissingen te nemen.

Bij een marktcorrectie van 20% leidt een volledig belegd portfolio ook tot een daling van 20%. Maar wanneer bijvoorbeeld 20% van het vermogen in cash wordt aangehouden, daalt het totale portfolio met slechts 16%. Deze demping kan paniekverkopen voorkomen en het vertrouwen van beleggers in hun strategie versterken.

Tegelijkertijd biedt cash ruimte voor tactisch handelen. Beleggers kunnen gebruikmaken van dollar-cost averaging tijdens dalende markten of snel inspelen op koopkansen zonder andere beleggingen te hoeven liquideren. Grote beleggers hebben in het verleden miljarden in cash aangehouden om op precies zulke momenten toe te slaan, met sterke rendementen als gevolg.

Leeftijd en risicotolerantie bepalen de cashcomponent

Leeftijd speelt een essentiële rol bij de optimale cashallocatie. Jongere beleggers met een lange tijdshorizon kunnen meer risico nemen, en dus volstaan vaak kleinere cashreserves van 5% tot 10%. Zij kunnen zich veroorloven marktdalingen uit te zitten en profiteren van koersherstel.

Een globaal gemiddelde voor een ´normale belegger´ per leeftijdscategorie:

Leeftijd	Cashpercentage in portefeuille	Richtlijn in praktijk	Opmerking
20–35 jaar	5–10%	Kleine buffer voor noodsituaties of koopkansen	Lange horizon, herstelvermogen bij dalingen; te veel cash kost rendement
35–50 jaar	7–12%	Grotere buffer i.v.m. gezinslasten en hypotheek	Mix van liquiditeit en groei; cash kan tactisch ingezet worden bij correcties
50–65 jaar	10–15%	1 jaar aan uitgaven in cash reserveren	Voorbereiding richting pensioen; minder risico nemen maar inflatie blijft gevaar
65+ jaar (gepensioneerd)	15–20% of 1–2 jaar uitgaven	Stabiliteit en voorspelbaarheid belangrijker	Voorkomt gedwongen verkopen; balans nodig om inflatie niet te laten knagen

Naarmate de pensioengerechtigde leeftijd nadert, verandert het spel. Oudere beleggers of gepensioneerden verkiezen vaak stabiliteit boven maximale groei. In die context is het verstandig om één tot twee jaar aan verwachte uitgaven in cash te reserveren. Daarmee vermijden ze gedwongen verkopen van aandelen op ongunstige momenten om aan hun liquide behoeften te voldoen.

Deze levensfase bepaalt ook de psychologische waarde van cash. Oudere beleggers hebben vaak minder behoefte aan maximale rendementen en meer aan voorspelbaarheid, vooral bij het afbouwen van hun portefeuille. Tegelijkertijd moet worden gewaakt voor het aanhouden van excessieve hoeveelheden cash, omdat inflatie op termijn de koopkracht aantast.

Economische context stuurt de optimale verhouding

Marktomstandigheden beïnvloeden in hoge mate hoe aantrekkelijk cash is als activaklasse. In een omgeving met hoge rentes, zoals recent het geval is, kan cash weer concurrerend worden als kortetermijnbelegging. Geldmarktfondsen, high-yield spaarrekeningen en kortlopende staatsobligaties leveren momenteel rendementen op die tot wel 5% oplopen.

Deze rentegevoeligheid maakt cash dynamisch. Terwijl het in lage rente-omgevingen eerder als ‘dead money’ wordt beschouwd, kan het nu een aantrekkelijke mix bieden van liquiditeit en rendement. Dit leidt tot hernieuwde belangstelling bij zowel institutionele als particuliere beleggers, die flexibiliteit willen combineren met enige opbrengst.

Voor beleggers die naast volatielere aandelenposities zoeken naar stabielere langetermijnopties, bieden vastgoedfondsen een solide aanvulling. Ontdek hier het actuele overzicht van de beste Nederlandse vastgoedfondsen!

Beste vastgoedfondsen in 2025

Diverse investeringsbanken hebben eerder geadviseerd om de cashcomponent te verhogen als reactie op overwaarderingen in defensieve sectoren en een afzwakkende winstgroei binnen de S&P 500. Het advies luidde toen om de standaard 10% cashallocatie te verhogen naar 15% à 20%, door aandelenposities af te bouwen of opbrengsten gedeeltelijk te parkeren.

Vooral in tijden van geopolitieke instabiliteit of fundamentele economische verschuivingen zoals Brexit, de handelsoorlog tussen China en de VS, of de inflatieschok na de pandemie krijgt cash een andere strategische waarde. Het fungeert dan als ‘droog kruit’ waarmee beleggers snel kunnen toeslaan zodra markten aantrekkelijke instapmomenten bieden.

Cash biedt stabiliteit op korte termijn, maar onderpresteert op lange termijn

Het risico van te veel veiligheid

Toch is cash geen risicoloze activaklasse. Het grootste gevaar schuilt in de zogenaamde opportunity cost: het mislopen van rendement. Terwijl de aandelenmarkt historisch gemiddeld 7% à 10% per jaar opbrengt, blijven de reële opbrengsten op cash, gecorrigeerd voor inflatie, vaak steken rond nul of zelfs daaronder.

Het aanhouden van grote cashreserves uit angst voor marktdalingen leidt er vaak toe dat beleggers rendement mislopen op momenten dat markten herstellen. Door een deel van het vermogen te heralloceren naar kortlopende obligaties of dividendaandelen, kan het rendement verhoogd worden zonder het risicoprofiel significant te verslechteren.

Reageren op marktvolatiliteit kan het rendement schaden

Daarnaast zorgt cash voor een valse illusie van veiligheid wanneer het langdurig buiten de markt wordt gehouden. Beleggers lopen dan niet alleen het directe rendement van aandelen mis, maar ook het rente-op-rente-effect dat samengestelde groei op de lange termijn mogelijk maakt. Juist daarom is het belangrijk om de cashcomponent jaarlijks te evalueren en bij te sturen op basis van doelen en marktomstandigheden.

Inflatie vormt een ander structureel risico. Zelfs bij een inflatie van ‘slechts’ 3% per jaar halveert de koopkracht van cash in ongeveer 24 jaar. In periodes van hoge inflatie, zoals recent, wordt dit effect nog sneller zichtbaar en des te gevaarlijker voor langetermijnspaarders.