Peter Schiff: de dollar kan nog veel verder zakken
- Jelger Sparreboom
- 3 uur geleden
- 5 minuten om te lezen
In het kort:
Steeds meer landen dumpen dollars voor goud of andere munten, en volgens Peter Schiff is dat het begin van een kapitaalvlucht die beleggers in de VS hard kan raken.
Tarieven en schulden maken de Amerikaanse economie volgens hem minder aantrekkelijk, waardoor buitenlandse beleggers hun aandelen liever elders kopen.
In Schiff’s narratief zijn goud, zilver en buitenlandse aandelen de winnaars, terwijl de dollar langzaam maar zeker terrein verliest.
Peter Schiff is al jaren een bekend gezicht voor iedere belegger die zich zorgen maakt over de toekomst van de Amerikaanse economie. Hij heeft vaak ongelijk gehad, soms ook pijnlijk vroeg gelijk, maar hij blijft vasthouden aan één thema: de dollar staat op instorten. Voor beleggers en voor wie in aandelen zit, klinkt dat tegelijk onheilspellend en intrigerend. Want wat gebeurt er als de munt die decennia lang het fundament van het mondiale financiële systeem was, zijn aantrekkingskracht verliest?
Schiff presenteert het vaak op een manier die zelfs de doorsnee belegger kan volgen. Geen ingewikkelde modellen, maar een helder verhaal over schulden, handel, goud en vertrouwen. In zijn ogen is de neergang van de dollar geen verre toekomstmuziek, maar een proces dat zich nu al voor onze ogen afspeelt.
Schiff wijst erop dat steeds meer centrale banken hun reserves verschuiven. Waar vroeger U.S. Treasuries het veiligste bezit leken, zien we nu dat landen liever goud opkopen. Voor een belegger klinkt dat misschien als een detail, maar het zegt veel over het vertrouwen in de munt. Het idee dat je dollarreserves altijd waardevol zijn, begint te scheuren.
Volgens Schiff is dit geen klein fenomeen. Hij spreekt van een versnelling. Steeds meer landen, zeker buiten het Westen, hebben genoeg van de afhankelijkheid van de dollar. Ze ruilen die in voor goud, voor andere valuta, of ze investeren meer in hun eigen regio. Dat klinkt voor de belegger in Amerikaanse aandelen ongemakkelijk: wat als dit het begin is van een bredere kapitaalvlucht?
Schiff legt daarbij een link met het Amerikaanse beleid. De recente golf van tarieven, bedoeld om de Amerikaanse industrie te beschermen, ziet hij als een schot in eigen voet.
Productiekosten lopen op, Amerikaanse bedrijven worden minder competitief, en consumenten betalen uiteindelijk de rekening. Voor de belegger betekent dat lagere winstmarges en meer druk op aandelenkoersen.
Het narratief van Schiff is eenvoudig: de VS maakt zichzelf minder aantrekkelijk voor de rest van de wereld. Waarom zouden buitenlandse beleggers hun geld nog parkeren in een munt die voortdurend verzwakt en in een land dat zich steeds meer afsluit? Voor aandelenbeleggers die vasthouden aan het idee dat de VS de veilige haven blijft, is dat een ongemakkelijk vooruitzicht.
Het bond market probleem
Een groot deel van zijn analyse draait om de obligatiemarkt. Schiff benadrukt dat de Amerikaanse overheid de grootste schuldenaar ter wereld is. Om die schulden te financieren, zijn lage rentes cruciaal. Maar hoe langer inflatie hardnekkig blijft, hoe lastiger het wordt om die rentes omlaag te duwen.
Beleggers die vasthouden aan Amerikaanse obligaties lopen in zijn ogen tegen een muur aan. Wie denkt dat de Fed alles onder controle heeft, onderschat volgens Schiff hoe groot het probleem is. De centrale bank kan de korte rente wel kneden, maar de lange rente wordt bepaald door vertrouwen. En dat vertrouwen brokkelt af. Voor aandelenbeleggers kan dat twee kanten op: stijgende rentes drukken de waardering van groeiaandelen, terwijl bedrijven die afhankelijk zijn van goedkope leningen in de problemen komen.
De 30-jaars rente kruipt al 5 jaar omhoog:
Goud en zilver
Geen verrassing: Schiff ziet goud en zilver als de natuurlijke winnaars van deze verschuiving. Hij wijst erop dat centrale banken massaal goud kopen, terwijl particuliere beleggers nog terughoudend zijn. Dat maakt het volgens hem juist interessant: als het besef doordringt, kan de vraag nog veel groter worden.
Voor beleggers in aandelen zijn de mijnbouwbedrijven die edelmetalen delven volgens Schiff ondergewaardeerd. Hij benadrukt dat deze aandelen jarenlang genegeerd zijn, maar dat het sentiment begint te draaien. Wie het pad van Schiff volgt, ziet in deze sector een parallel universum: terwijl Wall Street zich blindstaart op tech en indexfondsen, speelt zich in de grondstoffenhoek een langzaam ontwaken af.
Een ander terugkerend thema in zijn verhaal: Amerikaanse aandelen zijn overgewaardeerd, buitenlandse aandelen juist ondergewaardeerd. Voor Schiff is de verschuiving van kapitaal uit de VS naar emerging markets onderdeel van hetzelfde proces van de-dollarization.
Hij schetst het beeld van beleggers die hun geld “naar huis brengen”: in plaats van dollars en Amerikaanse obligaties kopen ze liever aandelen in eigen land of in regio’s met betere waarderingen. Dat kan pijnlijk uitpakken voor beleggers die zich volledig op de Amerikaanse markt hebben gericht.
PE ratio per land:
Wat het verhaal van Schiff voor beleggers aantrekkelijk maakt, is dat hij het koppelt aan politiek en psychologie. Hij benadrukt hoe cijfers vaak mooier worden voorgesteld dan ze zijn. Werkgelegenheidscijfers die later naar beneden worden bijgesteld, een BBP-groei die niet geloofwaardig oogt, inflatie die volgens hem structureel hoger ligt dan wordt gemeld.
Voor een belegger in aandelen betekent dat één ding: vertrouw niet blind op de officiële data. Volgens Schiff schetsen die een te rooskleurig beeld, waardoor beleggers zich in slaap laten wiegen. Zijn boodschap: de onderliggende trends zijn slechter dan je denkt, en de markt zal dat vroeg of laat inprijzen.
Volatiliteit en korte termijn
Schiff maakt ook duidelijk dat korte-termijnbewegingen: de tweets, de plotselinge tariefplannen, de ruis, vooral relevant zijn voor traders. Voor de belegger die langer vooruit kijkt, doen die dagkoersen er minder toe. Wat telt is de trend: een verzwakkende dollar, een stijgende vraag naar edelmetalen, een verschuiving van kapitaal richting andere markten.
Die trend is volgens hem onverbiddelijk. Voor aandelenbeleggers die vooral in de VS zitten, voelt dat als een dreigende storm. Voor wie breder kijkt, kan het juist kansen opleveren.
Maar Schiff presenteert het niet als een neutrale keuze. Voor hem is het simpel: de dollar zakt weg, en wie dat negeert, riskeert te laat te reageren.
De “real crash”
Op conferenties gebruikt Schiff titels als The Real Crash, verwijzend naar de ineenstorting van zowel de dollar als de Amerikaanse obligatiemarkt. Hij schildert een scenario waarin de Fed opnieuw terugvalt op QE, wat op korte termijn lucht geeft, maar op lange termijn juist de inflatie verder aanwakkert.
In dat scenario ontstaat stagflatie: lage groei, hoge prijzen, en een munt die onder druk staat.
Voor beleggers klinkt dat als een nachtmerrie. Aandelen die afhankelijk zijn van groei verliezen terrein, terwijl consumentenbestedingen onder druk komen. Het beeld dat Schiff schetst is dat van een Amerika dat zijn krediet verspeelt bij de rest van de wereld.
Wat dit betekent voor beleggers
Het bijzondere aan Schiff is niet dat hij beleggers voorziet van exacte koersdoelen of technische analyses, maar dat hij een narratief aanbiedt. Een verhaal waarin beleggers gedwongen worden na te denken over de fundamenten: wat betekent het eigenlijk om te beleggen in aandelen die genoteerd staan in een munt die zijn status verliest? Wat gebeurt er met de koopkracht van dividenden, of met de waarde van obligaties die ooit als risicovrij werden beschouwd?
Voor beleggers die gewend zijn om de Amerikaanse markt als vanzelfsprekende thuishaven te zien, is dat een ongemakkelijk verhaal. Het dwingt tot reflectie. En precies dat maakt Schiff populair: hij zegt hardop wat anderen liever niet horen.
Of je het eens bent met Schiff of niet, zijn narratief is krachtig. De-dollarization, stijgende goudreserves, een verzwakkende dollar, en aandelen die elders aantrekkelijker zijn; het is een verhaal dat beleggers bijblijft. En in een wereld waar nieuws vaak versnipperd en technisch wordt gebracht, biedt hij een samenhangend kader.
Voor beleggers en aandelenliefhebbers is dat misschien wel zijn grootste verdienste: hij geeft taal aan de onzekerheid. Of de neergang van de dollar zo dramatisch uitpakt als hij voorspelt, blijft een open vraag. Maar wie zijn betoog volgt, kan niet anders dan stilstaan bij de fundamentele verschuivingen in de wereld van geld en beleggingen.
