Dit aandeel blijft maar stijgen, terecht?

In het kort:

• China draait de exportkraan dicht, en USA Rare Earth belooft Amerika strategische onafhankelijkheid.

• Een mijn in Texas, een fabriek in Oklahoma en een overname in Europa maken het tot een geopolitiek symbool.

• Maar achter de koersrally schuilt een oud patroon: grondstoffenhype nu, overaanbod straks.

Er zijn momenten waarop een bedrijf precies op de breuklijn van geopolitiek, technologie en grondstofschaarste terechtkomt. USA Rare Earth is er zo één. Wat begon als een SPAC-vehikel met een ambitieus plan om zeldzame aardmetalen te delven in Texas, is in korte tijd uitgegroeid tot het boegbeeld van het Amerikaanse streven naar grondstoffenzelfstandigheid. Het aandeel is sinds de notering explosief gestegen, en dat lijkt op het eerste gezicht logisch: China beperkt opnieuw zijn export van kritieke mineralen, Westerse overheden beloven subsidies, en beleggers zoeken exposure naar strategische materialen. Toch zit achter die stijging een spanningsveld dat het aandeel zowel aantrekkelijk als riskant maakt.

Koers USA Rare Earth:

Bron: Google Finance

De populariteit van USA Rare Earth weerspiegelt vooral een hernieuwd politiek inzicht: dat grondstoffen net zo’n machtsinstrument zijn geworden als energie ooit was. Wie controle heeft over neodymium, praseodymium, terbium of dysprosium: de metalen die cruciaal zijn voor motoren, raketten en windturbines, heeft geopolitieke kracht. En juist daarom wordt elk bedrijf dat de Amerikaanse afhankelijkheid van China kan verkleinen, beloond met aandacht, financiering en speculatie.

Bron: USOR IR

USA Rare Earth belichaamt de Amerikaanse wens om een “mine-to-magnet”-keten op te bouwen, een complete waardeketen van delving tot productie van permanente magneten. De onderneming heeft drie pijlers. De eerste is de Round Top-mijn in Texas, die rijk is aan zware zeldzame aardmetalen zoals terbium en dysprosium. De tweede is een magnetenfabriek in Stillwater, Oklahoma. De derde, sinds kort, is de overname van het Britse Less Common Metals (LCM), waarmee het bedrijf in één klap beschikt over operationele capaciteit in Europa.

Die overname van LCM, voor zo’n 100 miljoen dollar in cash en aandelen, markeert een omslagpunt. Waar USA Rare Earth tot voor kort vooral een plan op papier was, heeft het nu tastbare productiecapaciteit: een fabriek van 6.000 vierkante meter in Cheshire, de enige bewezen ex-China-producent van zowel lichte als zware magneten. LCM kan neodymium, samarium, yttrium en gadolinium verwerken.

Ook politiek gezien was de timing meesterlijk. Nauwelijks was de inkt van het LCM-contract droog of China kondigde nieuwe licentie-eisen aan voor de export van producten die zeldzame aardmetalen bevatten. De Amerikaanse overheid reageerde direct met gesprekken over subsidies, prijsbodems en strategische voorraden. In juli nam het Pentagon al een belang van 15 procent in MP Materials, de enige operationele producent in de VS. Dat precedent wekt de verwachting dat USA Rare Earth de volgende kandidaat kan zijn voor staatssteun.

De strategische logica is evident: waar MP Materials vooral lichte zeldzame aardmetalen levert, kan USA Rare Earth dankzij Round Top en LCM juist de zwaardere varianten leveren, precies die welke onmisbaar zijn in defensietoepassingen zoals sonar, laser- en raketsystemen. Voor Washington is dat niet zomaar een investering, maar een vorm van nationale verzekering.

Toch is het te eenvoudig om USA Rare Earth alleen te zien als een geopolitieke winnaar. Achter de stijgende koers schuilt een industrie die berucht is om haar cyclische excessen. De geschiedenis van zeldzame aardmetalen laat zien dat elke periode van schaarste wordt gevolgd door een golf van overaanbod. In 2010, toen China tijdelijk exportbeperkingen invoerde, ontstonden wereldwijd honderden nieuwe projecten. Slechts twee, Lynas in Australië en Mountain Pass in Californië, haalden daadwerkelijk de startlijn. En zelfs die twee hadden het moeilijk: de prijzen kelderden zodra de nieuwe productie op gang kwam.

Hetzelfde patroon herhaalde zich bij lithium. Prijzen schoten omhoog, nieuwe mijnen werden geopend, financiers stroomden toe: en een paar jaar later was het feest voorbij. De grondstofmarkten kennen zelden een evenwicht; ze bewegen van euforie naar teleurstelling en weer terug.

Bron: Daily Metal Price

USA Rare Earth bevindt zich nu in de euforische fase. Het bedrijf heeft zo’n 120 miljoen dollar aan kasmiddelen en een uitgavenritme van ongeveer 9 miljoen per kwartaal, genoeg om drie jaar vooruit te kunnen. Maar het genereert nog geen omzet. De mijn in Texas is minstens vijf jaar verwijderd van commerciële productie, en de fabriek in Oklahoma is nog niet voltooid. Dat betekent dat het bedrijf tegen de tijd dat het echt gaat produceren, te maken kan krijgen met lagere prijzen.

Critici waarschuwen dat de huidige waardering, inmiddels drie miljard dollar, geen recht doet aan die risico’s. Volgens hem is USA Rare Earth “leuk om op te traden, maar niet om te houden.” De redenering is simpel: de markt voor zeldzame aardmetalen is klein, grillig en buitengewoon gevoelig voor nieuwe aanvoer. Zodra meerdere projecten wereldwijd operationeel worden, verdampt het prijsvoordeel waarop bedrijven als USAR rekenen.

Toch blijft de koers stijgen. Waarom? Omdat de markt niet in eerste instantie reageert op cijfers, maar op het idee van strategische autonomie. In tijden van geopolitieke spanning worden cijfers tijdelijk ondergeschikt aan symboliek. Een bedrijf dat zich profileert als hét alternatief voor China in een sector die het Westen decennialang verwaarloosde, krijgt bijna vanzelf een politieke premie.

De overname van LCM versterkt dat narratief. Voor het eerst heeft de VS een bedrijf dat in drie continenten tegelijk actief is: mijnbouw in Texas, magnetenproductie in Oklahoma, en raffinage in Europa. Daarmee is USA Rare Earth niet alleen een mijnbouwbedrijf, maar ook een geopolitiek instrument. De nieuwe CEO, Barbara Humpton, afkomstig van Siemens en met ervaring bij Lockheed en Booz Allen, onderstreept die koers. Zij begrijpt de taal van defensiecontracten en overheidsrelaties.

De geopolitieke context werkt voorlopig in haar voordeel. China positioneert zich steeds nadrukkelijker als technologisch rivaal, de VS heroriënteert zijn industriële beleid, en de G7 bespreekt prijsbodems en strategische voorraden van kritieke mineralen. Europa, dat decennialang zijn eigen mijnbouw afbouwde, zet eveneens stappen. Frankrijk investeert via het France 2030-programma miljarden in grondstoffenzekerheid, en LCM’s nieuwe fabriek in Lacq zou daar perfect in passen.

Dat alles creëert een zeldzame situatie: een bedrijf zonder winst, zonder productie, maar met geopolitieke momentum. De stijgende beurskoers is niet zozeer een reflectie van kasstromen, maar van verwachtingswaarde, het geloof dat USA Rare Earth een spil kan worden in de nieuwe grondstoffenoorlog.

Om te begrijpen waarom beleggers deze gok nemen, moet je terug naar de historische uitspraak van Deng Xiaoping in 1992: “Het Midden-Oosten heeft olie, China heeft zeldzame aardmetalen.” Daarmee erkende China vroeg dat technologische macht begint bij grondstoffen. Vanaf dat moment investeerde Beijing miljarden in binnenlandse mijnbouw, vaak zonder oog voor milieu of winstgevendheid. Westerse bedrijven profiteerden van die goedkope toevoer en verplaatsten hun productie: magneten, batterijen, chips, naar China.

Drie decennia later probeert de VS die fout te herstellen, maar dat proces is kostbaar. Als de prijzen van zeldzame aardmetalen zouden terugkeren naar hun pre-China-niveau, zouden veel moderne producten, van elektrische auto’s tot windturbines, tot 10 of 15 procent duurder worden. Toch lijkt dat de prijs die Washington bereid is te betalen om niet langer afhankelijk te zijn van een rivaal.

In dat licht is USA Rare Earth minder een klassiek beursfonds dan een strategisch project. De waardering weerspiegelt niet de huidige winstpotentie, maar de kans dat het bedrijf toegang krijgt tot overheidscontracten, subsidies of zelfs een staatsbelang. Het Pentagon toonde met de investering in MP Materials dat het bereid is directe belangen te nemen. En mocht USA Rare Earth zich positioneren als leverancier van zware zeldzame aardmetalen die voor defensie essentieel zijn, dan kan het van dezelfde regeling profiteren.

De vraag is alleen: hoe duurzaam is zo’n model? Subsidies kunnen tijdelijk winst creëren, maar ze veranderen niets aan de onderliggende dynamiek van de markt. Zodra andere landen, Australië, Canada, Noorwegen, hun eigen productie opvoeren, kan ook dit segment in overaanbod verzanden.

Tegelijk is er een kans dat dit keer anders is. De geopolitieke realiteit maakt dat overheden niet langer puur op marktmechanismen vertrouwen. Als de G7 inderdaad prijsfloors instelt en voorraadprogramma’s opzet, kan een kunstmatig evenwicht ontstaan waarin bedrijven als USA Rare Earth structureel gesteund worden. In dat scenario wordt het bedrijf geen slachtoffer van de grondstofcyclus, maar onderdeel van een nieuw industrieel beleid.

Wat beleggers nu drijft, is de zeldzame combinatie van symboliek en schaarste. USA Rare Earth is niet winstgevend, maar het vertegenwoordigt iets wat beleggers moeilijk kunnen kwantificeren: het idee van strategische herindustrialisatie. Elk contract, elke uitspraak van een minister, elke Chinese exportmaatregel fungeert als brandstof voor de koers.

Toch blijft het fundamentele vraagstuk overeind. Zodra de productie in Texas start, vermoedelijk eind dit decennium, kan de wereldmarkt er heel anders uitzien. Nieuwe mijnen in Australië, Afrika en Zuid-Amerika kunnen tegen die tijd de prijzen hebben gedrukt. En de Round Top-mijn, hoe rijk ook aan zware elementen, vergt enorme investeringen om rendabel te zijn.