Beleggers opgelet: dit zijn de 10 sterkste bedrijven ter wereld
- Jelger Sparreboom
- 27 jul
- 11 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 28 jul
In het kort:
Deze bedrijven zijn zó goed beschermd dat concurrenten nauwelijks een kans maken.
Hun positie is opgebouwd over tientallen jaren en is vrijwel onmogelijk in te halen.
Niet altijd de beste investering of snelstgroeiend, maar wél structureel onaantastbaar.
In beleggerskringen hoor je het woord moat steeds vaker. Het is afgeleid van het Engelse woord voor slotgracht, en staat voor het concurrentievoordeel dat een bedrijf beschermt tegen nieuwkomers. Hoe breder de moat, hoe moeilijker het is om met het bedrijf te concurreren.
Soms gaat het om schaal, soms om merk, infrastructuur, regelgeving of netwerkeffect. Maar altijd geldt: het is iets wat moeilijk te kopiëren is, en vaak alleen in tientallen jaren opgebouwd kan worden.
In deze lijst staan de 10 bedrijven met de sterkste moats ter wereld. Niet de populairste aandelen van het moment, en ook niet per se de beste investeringen. Sommige zijn extreem hoog gewaardeerd, andere groeien nog maar langzaam of opereren in verzadigde markten. Maar het zijn wél de bedrijven die structureel onaantastbaar lijken te zijn.
10. Apple
Apple verdient een plek in deze top 10. En toch zal deze keuze ongetwijfeld de meeste discussie oproepen. Want hoewel Apple misschien wel het sterkste merk ter wereld heeft, is de richting waarin het bedrijf nu beweegt wel bediscussieerbaar.
Om te beginnen is het ecosysteem ongeëvenaard. De manier waarop de iPhone, de Mac, de Apple Watch en de AirPods met elkaar samenwerken is magisch. Het is een digitaal ecosysteem geworden waar je als consument haast niet meer uit kunt ontsnappen. Maar dat is tegelijkertijd ook het probleem. De iPhone is goed, zo goed dat je ‘m niet elk jaar hoeft te vervangen. En dat is exact wat je nu ziet: iPhone-omzet is al drieënhalf jaar plat.
De huidige innovaties zijn niet genoeg om de consument te overtuigen een nieuwe aan te schaffen. Face ID? Was al jaren geleden. En dat is een probleem, want de iPhone is niet zomaar 50% van de omzet, het is ook de gateway. Zonder iPhone koop je waarschijnlijk geen AirPods. Geen Apple-Watch. Geen App Store-omzet. Geen Apple Music. En dus ook geen up-sell.
Je ziet het ook in de cijfers. Het marktaandeel daalt. Er is een groeiend deel van consumenten dat zich bewust afkeert van Apple. Omdat het duur en gesloten is.
En hoewel er nog altijd een enorme fanbase bestaat (inclusief ikzelf), is het de vraag of het ooit weer harder gaat groeien. Daarnaast bestaan er tegenwoordig niet veel mensen meer die voor het eerst een Apple product kopen.
Voor beleggers die naast volatielere (tech)posities zoeken naar stabielere langetermijnopties, bieden vastgoedfondsen een solide aanvulling. Ontdek hier het actuele overzicht van de beste Nederlandse vastgoedfondsen!
Het blijft een briljant bedrijf, dat zonder enige twijfel een plaats in de top 10 verdient. Maar het feit dat de groei stagneert, het ecosysteem zijn limieten bereikt en de concurrentie aan de deur klopt, maakt dat Apple niet hoger komt dan plek 10.
9. Meta
Als je puur kijkt naar de cijfers, zou Meta misschien wel een stuk hoger moeten staan. 3,5 miljard dagelijkse gebruikers. 4 miljard maandelijks. Dat zijn ongeëvenaarde cijfers. Geen enkel ander bedrijf in de geschiedenis van de mensheid heeft ooit zo’n groot deel van de wereldbevolking bereikt.
En toch staat Meta op plek 9. Waarom? Omdat de moat weliswaar indrukwekkend is, maar kwetsbaarder dan het lijkt. TikTok laat zien dat mensen hun aandacht snel kunnen verplaatsen. Threads is leuk, maar nog geen groot succes. En hoewel Meta zijn grip op de sociale mediabubbel niet kwijt is, is het fundament niet zó onvervangbaar als dat van andere bedrijven op deze lijst.
Dat gezegd hebbende: het netwerkeffect is nog altijd zeer sterk. Hoe meer mensen op Instagram of WhatsApp zitten, hoe groter de aantrekkingskracht. En dan hebben we het nog niet eens over de kracht van Facebook Marketplace, Reels en alle andere diensten die constant geëxperimenteerd en geoptimaliseerd worden. Voeg daar de advertentiemachine aan toe, met zeer sterke marges, en je begrijpt waarom Meta in deze lijst thuishoort.
8. Google
Google en Meta concurreren op veel fronten, maar Google heeft één troef die Meta niet heeft: infrastructuur. Waar Meta draait op aandacht, draait Google op data én infrastructuur.
Ze hebben Search, een business die letterlijk geld lijkt te printen. Ze hebben YouTube, misschien wel het beste socialmediaplatform ter wereld (waar adverteerders meer betalen per view dan bij Meta). Maar nog belangrijker voor de moat: ze hebben Cloud.
De Google Cloud is een investering in de toekomst. Datacenter na datacenter wordt gebouwd. Capex van de afgelopen 12 maanden staat nu op $67 miljard. En dat is precies wat de moat is: je kúnt dit niet zomaar repliceren. De negatieve cash conversion cycle, dus investeren vandaag voor opbrengst over een aantal jaar, is iets wat maar heel weinig bedrijven zich kunnen veroorloven. Google wel.
Alphabet kapitaaluitgaven:
En zolang Search het geld blijft binnenharken, kan het bedrijf blijven investeren in AI, cloud, quantum computing, en bijvoorbeeld Waymo. Het is een brutale maar briljante strategie. En hoewel de concurrentie zwaar is: denk aan Microsoft en Amazon, is de combinatie van cash, merk, datavolume en infrastructuur gewoon heel moeilijk te evenaren. Google verdient plek 8.
7. Boeing & Airbus
Op plek zeven staat een duopolie dat de wereld draaiende houdt: Boeing en Airbus. Samen hebben ze al decennialang het alleenrecht op de productie van grote commerciële vliegtuigen. Geen enkel ander bedrijf bouwt intercontinentale passagiersjets op schaal.
Geen. Niet in China en niet in Rusland. Dit is een duopolie, en dat zal het voorlopig blijven.
En dat is meteen hun moat. Kapitaalintensiteit, certificering, veiligheid, betrouwbaarheid en geopolitiek maken deze industrie onmogelijk om te betreden. Je kunt geen vliegtuig bouwen zonder duizenden goedgekeurde toeleveranciers, jarenlang testwerk, én toestemming van luchtvaartautoriteiten wereldwijd. En als het je al lukt om een vliegtuig te maken dat vliegt, dan krijg je het waarschijnlijk niet gecertificeerd in de VS, EU of China. En zonder die markten verkoop je precies niks.
Daarnaast is de klantenbasis waaronder luchtvaartmaatschappijen, leasingbedrijven en overheden uiterst risicoavers. Ze kiezen niet voor de goedkoopste bouwer. Ze kiezen voor degene die bewezen heeft dat hun toestel veilig is, over tientallen jaren en miljoenen vlieguren. En dus blijf je bij Boeing of Airbus. Het duurt gemiddeld 5 tot 10 jaar om een nieuw toesteltype te ontwikkelen. De klant blijft intussen bij wat hij kent. En zelfs in het geval van fouten, zoals de 737 MAX-crisis, stap je niet zomaar over.
Daarbovenop komt de service-moat. Boeing en Airbus verdienen miljarden aan onderdelen, onderhoud, en upgrades, nog lang nadat het toestel verkocht is. Elk toestel blijft 20 tot 30 jaar in gebruik, en elke schroef, sensor of software-upgrade levert inkomsten op.
Vliegtuigbouw is geen eenmalige verkoop. Het is een platformmodel met terugkerende kasstromen. Hoe meer toestellen er vliegen, hoe meer terugkerende inkomsten.
Ook geopolitiek speelt mee: Airbus wordt gesteund door Europa, Boeing door de VS. Nieuwe toetreders krijgen te maken met politieke barrières, militaire belangen en strategische overwegingen. In veel gevallen is luchtvaart geen gewone markt, maar een kwestie van nationale veiligheid.
6. Hermès
We schakelen nu over van technologie naar pure luxe. En we gaan van netwerkeffecten naar schaarsheid. Hermès is waarschijnlijk het bedrijf met de grootste pricing power ter wereld. Ze verkopen tassen van 10.000 euro, en als ze de prijs zouden verhogen naar 50.000, zou niemand daar gek van opkijken. Sterker nog: het zou de vraag misschien wel verhogen. Het bedrijf lijkt Veblen-goederen te verkopen.
En dat is precies hun spel. Om überhaupt een Birkin bag te kunnen kopen, moet je eerst allerlei andere producten kopen. Op die manier verkopen ze jou eerst 10.000 euro aan sjaals, portemonnees en riemen, voordat je in aanmerking komt voor die Birkin bag. Het is een spel. Een eer. Een status. En mensen willen meespelen. Ze willen dat tasje, omdat het niet te koop is. Omdat het exclusief is. En dat is precies waarom het zo’n briljant model is.
De marges zijn krankzinnig. Het merk is onaantastbaar. De vraag overstijgt het aanbod structureel. En het aandeel heeft, ondanks de altijd hoge waardering, historisch gezien een van de beste rendementen van alle Europese bedrijven. Hermès is geen modemerk. Het is een cultuur. En cultuur, die kopieer je niet.
Brutowinstmarge en omzet Hermes:
5. Microsoft
Microsoft is een raar bedrijf. Aan de ene kant zo massaal en alomtegenwoordig dat je het bijna vergeet. Aan de andere kant zo essentieel dat je je afvraagt hoe de wereld zonder zou functioneren.
Het heeft generaties gevormd. Windows. Excel. Word. PowerPoint. Outlook. Dat zijn geen softwaretools meer, dat zijn standaarden geworden. En bedrijven wereldwijd zijn afhankelijk van Microsoft. Het is dé vertrouwde partner van het bedrijfsleven. Ze leveren AI (Azure), security, ERP, developer tools, productivity. En het mooie is: het zit allemaal in elkaar verweven.
Microsoft zou je bijna een ETF kunnen noemen. Ze zitten in álles. En wat ze doen, doen ze goed. Ze hebben marges waar veel bedrijven jaloers op zijn. Hun kredietrating is hoger dan die van de VS zelf. En het management is ijzersterk, Satya Nadella is misschien wel de beste CEO van deze generatie.
EBIT- en brutomarge Microsoft:
Het enige dat je kunt zeggen is dat de groeiversnelling er misschien een beetje uit is. Maar zelfs dat valt te betwisten, zeker gezien de AI-kansen via OpenAI en Copilot. Microsoft is een baken van stabiliteit én innovatie.
4. Fair Isaac (FICO)
Op plek vier staat een bedrijf waar bijna niemand het over heeft, maar waar bijna elke volwassene in Amerika, en steeds meer daarbuiten, dagelijks van afhankelijk is: Fair Isaac, beter bekend als FICO.
FICO is de eigenaar en beheerder van de FICO-score: dé standaard voor kredietwaardigheid in de Verenigde Staten. Als je in Amerika een huis wilt kopen, een auto leasen, een creditcard aanvragen, of studiefinanciering regelen: je FICO-score is bepalend. Niet optioneel. Niet één van de opties. De optie. En dat maakt dit bedrijf uniek.
Want hier komt de moat: alle partijen vertrouwen op FICO. Banken gebruiken het om risico’s te beoordelen. Hypotheekverstrekkers gebruiken het om tarieven te bepalen. Consumenten monitoren het om hun kansen te vergroten. En overheden gebruiken het indirect voor toezicht. Dit is een klassiek voorbeeld van een zelfversterkend systeem: omdat iedereen de FICO-score gebruikt, móet jij hem ook gebruiken.
En het mooiste is: niemand kan het vervangen. Niet omdat er geen alternatieven zijn, die zijn er, maar omdat de markt die niet accepteert. Probeer maar eens als Amerikaan een hypotheek aan te vragen met alleen een VantageScore. Of met een zelfontwikkeld intern model van een bank.
De markt vertrouwt het niet. De spread stijgt. De kosten worden hoger. En dus kom je alsnog bij FICO uit. Het is een regelgevingsmoat, een vertrouwensmoat, en een distributiemoat in één.
Daarbovenop komt het verdienmodel. FICO verkoopt de score niet rechtstreeks aan consumenten. Ze verkopen licenties aan banken, kredietverstrekkers en bureaus als Experian of TransUnion, per aanvraag, per jaar, of als bulkpakket. Het is schaalbaar, voorspelbaar, en buitengewoon winstgevend. De marges? Structureel stijgende. De concurrentie? Praktisch nul.
Brutowinstmarge Fair Isaac Corporation:
En dan heb je nog hun softwaretak. Want naast de score zelf levert FICO ook besluitvormingssoftware aan banken, verzekeraars en overheden. Denk aan fraude-algoritmes, risicomodellen, AI-gedreven scoringslogica. Alles draait op hun Decision Management Suite. En ook daar geldt: integratie = lock-in. De switching costs zijn enorm.
3. ASML
De top 3 is een ander niveau. Hier komen we in het domein van het écht onvervangbare. En er is geen bedrijf die dat zo duidelijk illustreerd als ASML. Het bedrijf vormt het zenuwstelsel van de digitale wereld. Elke smartphone, elke datacenterchip, elke Nvidia-GPU die AI runt, elke Apple-chip, alles begint bij ASML.
Het Nederlandse ASML maakt de meest complexe apparaten ooit gebouwd door de mens.
EUV-lithografie, de machines die de meest geavanceerde chips kunnen produceren. De machine kost 400 miljoen dollar per stuk. Er zijn maar een paar klanten wereldwijd die hem mogen kopen. En de markt is 100% in handen van ASML.
Als iemand vraagt wat een onverslaanbare moat is, dan is dit het. Niet alleen is het praktisch onmogelijk om te concurreren, zelfs de technici binnen ASML zelf snappen vaak maar één onderdeel van de machine. Niemand op aarde begrijpt het volledige geheel. Je kunt het niet namaken, ook al zou je willen.
Daarnaast is één zo'n chipmachine zo groot dat deze moet worden verzonden met drie Boeing 747 cargovliegtuigen, 40 vrachtcontainers en 20 vrachtwagens.
En zelfs al zou China er alles aan doen om die machines te kopiëren: het zou jaren en miljarden kosten. Tegen die tijd is ASML alweer vijf generaties verder. En dan nog loop je tegen problemen aan die niemand zomaar oplost.
De yield, het percentage goede chips per wafer, ligt bij ASML op een niveau dat anderen simpelweg niet halen. De throughput, het aantal chips dat je per uur kunt produceren, is even indrukwekkend. Maar belangrijker nog: bedrijven als TSMC werken al tientallen jaren met deze machines. Hun engineers zijn volledig getraind op ASML-technologie. Hun hele productieproces is erop afgestemd. Je kunt dat niet zomaar vervangen. De switching costs zijn enorm: nieuwe training, nieuwe infrastructuur, nieuwe calibratie, lagere efficiëntie. Geen enkele klant doet dat vrijwillig. Zelfs al zou er een functioneel alternatief bestaan, niemand zou het gebruiken. En dat maakt ASML onaantastbaar.
2. Visa & Mastercard
Visa en Mastercard worden vaak onderschat. Misschien omdat ze saai lijken. Creditcards. Betaalnetwerken. Niks spannends, toch? Fout. Dit zijn de rails van het mondiale financiële systeem.
Samen verwerken ze elk jaar meer dan 28 biljoen (!) dollar aan betalingen. Visa alleen al doet er 16.
En hoe meer transacties er zijn, hoe groter hun aandeel. Waarom? Omdat ze profiteren van een vijfzijdig netwerkeffect dat nergens anders ter wereld bestaat.
Vijf partijen zijn betrokken bij elke transactie:
De consument.
De winkel.
De bank van de consument.
De bank van de winkel.
Visa of Mastercard als schakel daartussen.
Zodra één van die partijen groeit: meer gebruikers, meer winkels, meer banken, profiteert het hele netwerk. En dat netwerk is inmiddels zo groot dat je het niet meer kunt vervangen.
Wil je als fintech de concurrentie aangaan? Succes. Niemand gaat accepteren dat jouw kaart wereldwijd geaccepteerd wordt. Geen winkel gaat investeren in terminals voor een onbekende speler. Geen bank vertrouwt op jouw fraudepreventie. Geen consument zit te wachten op frictie. En dus blijf je als Visa of Mastercard de spin in het web. Met een taks op elke transactie.
En dan komt het mooiste: hun take rate, het percentage dat ze houden van elke betaling, stijgt ook nog eens elk jaar. Gemiddeld 3% groei per jaar. Combineer dat met inflatie, GDP-groei, de verschuiving van cash naar digitaal, en je hebt zo 10% omzetgroei.
1. S&P Global & Moody’s
En dan komen we bij nummer één. De breedste moat ter wereld. De onverslaanbare kampioen. De meester van monopolie. S&P Global en Moody’s.
Je denkt misschien: kredietbeoordelaars? Serieus? Maar laat me je uitleggen waarom deze bedrijven de ultieme moat vertegenwoordigen.
Kijk, samen hebben ze al 100 jaar lang 95% marktaandeel in een zeer winstgevende, cruciale sector: kredietratings. Als een bedrijf geld wil lenen via de obligatiemarkt, dan heb je een rating nodig. Zonder rating willen investeerders je schuld niet kopen. En als je dan een rating moet kiezen, dan kies je voor S&P of Moody’s. Want áls je een rating krijgt van een kleine partij, dan betaal je alsnog hogere rentes.
Stel: een bedrijf wil 1 miljoen euro lenen. Met een rating van een onbekende kredietbeoordelaar moet het bedrijf 6% rente betalen. Maar met een rating van S&P of Moody’s is dat misschien maar 4,5%. Dat scheelt 15.000 euro per jaar aan rentelasten. En dus is het goedkoper om meer te betalen voor een bekende rating, omdat je die kosten via een lagere rente terugverdient.
En dat is de kern van hun moat: klanten worden gedwongen om te kiezen voor S&P of Moody’s. Je kúnt niet anders.
Daarbovenop komt de regelgeving. Sinds de Grote Depressie zijn er maar een handvol officiële ratingbureaus toegestaan door toezichthouders. En de twee grote hebben die plek al bijna een eeuw in handen. Niemand kan erbij komen. Zelfs Fitch, de nummer drie, zit vast op een marginaal marktaandeel.
En dat maakt het zo mooi. S&P en Moody’s verhogen hun prijzen elk jaar met gemiddeld 4%. En dat doen ze al decennialang. Zonder klantverlies. Zonder protest. Zonder concurrentie. Want er is uiteindelijk geen goedkoper alternatief.
Dit is het enige bedrijfsmodel ter wereld dat:
95% marktaandeel heeft,
dat marktaandeel 100 jaar lang vasthoudt,
elk jaar prijzen verhoogt,
en cruciaal is voor het functioneren van de wereldeconomie.
Het is een privétolweg op het pad van het wereldkapitaal. Een bedrijf waar álle anderen doorheen moeten. En dat maakt het de breedste moat op aarde.
Conclusie:
De sterkste moats ter wereld zijn de barrières die in de loop van decennia zijn opgebouwd en die concurrenten vandaag nauwelijks kunnen overbruggen. Elk bedrijf in deze lijst bezit een vorm van structurele bescherming: een ecosysteem, een netwerk, een fysieke infrastructuur, een cultureel merk of een onwrikbaar vertrouwen van klanten en toezichthouders.
Sommige moats zijn zichtbaar, zoals een EUV-machine van ASML of een Birkin-tas van Hermès. Andere zijn bijna onzichtbaar, zoals de embedded kredietscoring van FICO of de transactienetwerken van Visa en Mastercard. Maar allemaal zijn ze diep verankerd in gedrag, vertrouwen, regelgeving of kapitaalstructuren.
Zelfs als de groei tijdelijk afzwakt, of de waardering hoog lijkt, blijft hun positie fundamenteel sterk. Ze opereren op plekken waar concurrentie niet zomaar binnenkomt, omdat het simpelweg te duur, te traag of te risicovol is om hen aan te vallen.
Voor beleggers betekent dit: geen garantie op spectaculaire rendementen, maar wél een zeldzaam soort stabiliteit. In een wereld vol disruptie zijn dit de bedrijven die waarschijnlijk nog wel even blijven bestaan.
En wat zal de invloed zijn van het onlangs door de Amerikaanse overheid goedkeuren van Vantage scores op Fair Isaac? Lijkt me toch wel van invloed nu de overheid deze als optionele mogelijkheid heeft gegeven