Deze 3 'beleggers favorieten', staan nu op het laagste niveau in jaren

In het kort:

• LVMH verloor bijna de helft van zijn beurswaarde sinds de piek in 2021.

• Lululemon wordt gewaardeerd alsof het geen groeibedrijf meer is.

• Nike oogt nog duur, maar lijdt onder dalende marges en gemiste innovatie.

Ze waren jarenlang onaantastbaar. LVMH, Lululemon en Nike, drie beurslievelingen die stonden voor luxe, groei en dominantie. Hun aandelen golden als veilige havens: sterke merken, hoge marges, wereldwijde schaal. Ze profiteerden van trends als premiumisatie, post-COVID herstel en de verschuiving naar direct-to-consumer. En beleggers betaalden er grif voor. Hoge Koers-winstverhoudingen waren eerder regel dan uitzondering.

Maar tijden zijn veranderd. Vandaag noteren deze ooit zo sterke aandelen tot wel 65% onder hun piek. Niet omdat hun businessmodel is ondermijnd, of omdat er grote misstappen zijn gemaakt, maar simpelweg omdat de economische realiteit is gekanteld. De consument is terughoudender, groeitempo’s vlakken af, en zelfs marktleiders botsen op verzadiging.

Tegelijk zijn hun waarderingen gekelderd naar niveaus die suggereren dat we met cyclische, kwetsbare bedrijven te maken hebben. De hamvraag: zijn deze aandelen terecht in de uitverkoop, of laat de markt zich opnieuw leiden door kortetermijnpaniek?

In dit stuk duiken we diep in de cases van LVMH, Lululemon en Nike — drie voormalige beurskampioenen die nu vechten tegen het sentiment. Wat zeggen de cijfers écht? Waar liggen de structurele risico’s? En hoe ver is de perceptie losgezongen van de fundamentele realiteit?

LVMH

Louis Vuitton Moët Hennessy was jarenlang de onbetwiste koning van de luxesector. Merken als Dior, Dom Pérignon en natuurlijk Louis Vuitton belichamen exclusiviteit, schaarste en tijdloze aantrekkingskracht. Het bedrijf profiteerde optimaal van de post-pandemische koopdrift van consumenten. Overheden strooiden met geld en steunpakketen. Heropende grenzen leidden tot een wereldwijde inhaalvraag naar mode, reizen en prestigeproducten. De cijfers in 2021 en 2022 waren dan ook sensationeel: omzetrecords, marges op recordhoogte, een beurskoers die de lucht inschoot.

Vrije kasstroom LVMH afgelopen 10 jaar:

Bron: Seeking Alpha

Maar inmiddels is het beeld drastisch veranderd. De Europese notering van LVMH staat bijna 50% onder de piek. Sinds de top: de halve beurswaarde in rook op. De verklaring is verrassend eenvoudig: de consument haakt af. De economische wind is gedraaid. Rentes zijn fors gestegen, spaargelden raken op, en de welvarende middenklasse, ooit de groeimotor van 'affordable luxury', wordt terughoudender.

Aandelenkoers LVMH afgelopen 10 jaar:

Bron: Google Finance

Dat zie je terug in de cijfers. De meest recente rapportage liet een omzetdaling van 8% op jaarbasis zien – niet een afvlakking van groei, maar een daadwerkelijke krimp. Ook de operationele marge daalde: waar LVMH in 2021 nog recordmarges noteerde, is dat inmiddels teruggevallen tot onder de 24%. En die cijfers zijn extra relevant omdat LVMH per halfjaar rapporteert. De schommelingen lijken daardoor ‘blokkerig’ op grafieken, maar ze vertellen een helder verhaal: 2021 was een uitzonderingsjaar, 2024 is een reality check.

Omzet en EBIT-marge LVMH afgelopen 10 jaar

Bron: Seeking Alpha

Toch is LVMH niet zomaar een modehuis. De structuur is een conglomeraat van tientallen merken, met binnen het concern ruimte voor onderlinge steun. Een zwakkere divisie (bijvoorbeeld horloges) kan gecompenseerd worden door sterke prestaties elders (zoals wijn & sterke drank). En belangrijker: het bedrijf beschikt over een unieke schaalvoorsprong. De eerstvolgende echte concurrent in luxe doet nog niet eens een zesde van de omzet. LVMH is dan ook in staat om marketingkosten, distributieketens en merkbouw in een ongeëvenaarde schaalgrootte aan te pakken. Wie een flagshipstore in Tokyo, Milaan of Dubai opent, doet dat als leider, niet als uitdager.

Toch blijven er terechte vragen liggen. Wat is het organisch groeipotentieel van LVMH in een wereld waarin China herstructureert, de Europese consument beknibbelt en Amerikaanse jongeren eerder naar TikTok-merken neigen dan naar erfgoedlabels? Zonder overnames ligt de verwachte omzetgroei op zo'n 6 à 7% per jaar. De marges, hoewel nog altijd zeer hoog, lijken eveneens afgetopt: 30% operationele marge ligt wellicht op de lange termijn in het verschiet, maar die grens is vermoedelijk nog vele jaren verwijderd. Kortom: zelfs op hun best is het groeiprofiel matig vergeleken met tech, healthcare of softwareplatforms.

De waardering is inmiddels ronduit opvallend. Het aandeel handelt op slechts 13 keer de vrije kasstroom. Buiten het dieptepunt van de COVID-crash, zagen we dat niveau voor het laatst eind 2016. Dat was het jaar waarin de iPhone 7 nog moest uitkomen, Trump nét verkozen was tot president en de rente in Europa nog diep negatief stond. TikTok bestond niet, Vine was net opgedoekt. Sindsdien is LVMH verdubbeld in schaal, verfijnd in uitvoering en uitgebreid met prestigieuze merken. En toch is de waardering terug op dat oude niveau. De markt prijst vandaag een lange periode van stagnatie in, of zelfs lichte krimp in de winstgevendheid. Het label ‘onaantastbaar’ is ingeruild voor ‘te mijden’, tenminste, als je afgaat op de koers.

Prijs/vrijekasstroom LVMH afgelopen 10 jaar:

Bron: Seeking Alpha

Lululemon

Dezelfde markttwijfel is zichtbaar bij Lululemon. Het Canadese athleisurebedrijf was een van de grootste winnaars van de pandemie. Comfortabel, duurzaam, en opvallend premium in uitstraling: de yogabroeken en sporttops van Lulu veroverden razendsnel de wereld. Terwijl Nike worstelde met voorraden en Adidas met imago-issues, groeide Lululemon uit tot dé standaard voor stijlbewuste sportkleding.

Maar ook hier slaat het sentiment om. De koers is gedaald naar niveaus die impliceren dat Lululemon waarde vernietigt. De multiple op operationele winst ligt onder de 12, een niveau dat gewoonlijk voorbehouden is aan kapitaalintensieve sectoren zoals autofabrikanten of grondstoffen. Met andere woorden: de markt behandelt Lululemon als een cyclisch bedrijf zonder moat. Alsof iedere geïnvesteerde dollar in winkels, distributie of innovatie amper rendement oplevert.

Dat lijkt haaks te staan op de realiteit. Lululemon is geen modegril, maar een sterk gepositioneerd merk met trouwe klanten, premium pricing power en internationale expansiekansen. Natuurlijk is het groeitempo afgezwakt, de omzetgroei komt uit op slechts 5 à 7% dit jaar, het laagste groeitempo in de geschiedenis van het bedrijf. Maar afgaande op het historische trackrecord, de merkwaarde en de brutomarge (die zeer hoog blijft), is het bijzonder onwaarschijnlijk dat Lululemon structureel waarde gaat vernietigen. De markt is extreem pessimistisch. En dat pessimisme uit zich niet alleen in de waardering, maar ook in het sentiment onder beleggers. Het aandeel is inmiddels structureel uit de gratie geraakt bij groei-investeerders.

Wat meespeelt, is de bredere twijfel over consumentgerichte aandelen. Sinds de rente is gestegen en inflatie hardnekkig blijft, zit de doorsnee consument krapper bij kas. En dat raakt zelfs premiummerken. Zelfs wie bereid is €110 te betalen voor een sportlegging, stelt dat uit als spaargeld slinkt. De ‘premium aspirational consumer’, vooral sterk vertegenwoordigd in Noord-Amerika, wordt daardoor kritischer en minder trouw. Retail is sowieso een veldslag. Elke procent lagere groei leidt tot zorgen over voorraadopbouw, margedruk of kapitaalallocatie. En dat werkt door in de waardering.

Toch zijn er tegenargumenten. Lululemon heeft een duidelijke niche (athleisure), een indrukwekkende distributiestrategie (eigen winkels, geen grote afhankelijkheid van wholesales) en blijft winstgevend. Dat het groeitempo daalt is logisch in een volwassener markt. Maar dat het bedrijf ineens als zowat waardevernietigend wordt beschouwd? Dat voelt overdreven.

Nike

Ook Nike krijgt harde klappen. Ooit was het merk de onbetwiste leider in sportkleding—een toonbeeld van innovatie, marketingkracht en wereldwijde dominantie. Maar sinds de piek in 2021 is het aandeel met ruim 65% gedaald. Toch oogt het aandeel op het eerste gezicht nog steeds ‘duur’: de koers-winstverhouding (PE) is teruggelopen van 30 naar ongeveer 20, wat historisch gezien geen koopje is.

Maar die optiek is misleidend. De reden: niet alleen de beurskoers is gedaald, ook de winstgevendheid is fors teruggevallen. De nettomarge—dat is hoeveel er onderaan de streep overblijft van elke dollar omzet—zakte van 13% naar zo’n 9,4%. Tegelijk bleef de omzet ongeveer gelijk. Dat betekent: de daling in winst komt niet doordat Nike minder verkoopt, maar omdat het minder overhoudt per verkocht product. Die verslechtering zit vooral in stijgende kosten (zoals transport, grondstoffen en arbeidskrachten), logistieke verstoringen, en minder operationele efficiëntie. Anders gezegd: de keten hapert, en dat kost geld.

Veel beleggers zien de PE van 20 en denken: dit is nog steeds geen koopje. Maar dat cijfer vertelt maar de helft van het verhaal. Het laat namelijk niet zien dat de winst momenteel onder druk staat door cyclische en tijdelijke factoren. Een betere manier om te kijken is via andere waarderingsmaatstaven, zoals EV/gross profit—de verhouding tussen de ondernemingswaarde (inclusief schuld) en de brutowinst. En die ratio geeft een heel ander beeld: in 2021 stond die op meer dan 12x, inmiddels ligt die rond de 4x. Dat betekent dat de hele daling in waardering grotendeels in lijn is met de koersval, en níet met de operationele prestaties alleen.

Een alternatieve denkoefening maakt dat nog duidelijker: stel dat Nike vandaag nog steeds die oude nettomarge van 13% zou draaien, dan zou de koers-winstverhouding geen 20 zijn, maar slechts zo’n 14. In april dit jaar lag die zelfs tijdelijk rond de 12. Op die niveaus is Nike historisch gezien zelden te koop geweest—zelfs niet tijdens eerdere correcties zoals in 2017, tijdens COVID of de marktval in 2022.

Het probleem is dus niet per se de koers, maar het groeiverhaal. Nike is een gigant met wereldwijde merkherkenning, maar mist op dit moment momentum. Concurrenten als On, Lululemon en zelfs nichemerken als Hoka winnen terrein. Tegelijk komt er geen spectaculaire innovatie vanuit Oregon. De direct-to-consumer shift verloopt moeizaam, wholesale blijft relevant, en e-commerce neemt minder snel toe dan gehoopt. Kortom: Nike zit in een transitiefase, zonder heldere katalysatoren.

Daarmee komen we terug op het bredere thema: deze drie aandelen LVMH, Lululemon, Nike waren jarenlang onaantastbaar. Ze groeiden met hoge marges, waren marktleiders in hun segment en werden beloond met torenhoge waarderingen. Vandaag staan ze onder druk. De ene door afnemende koopkracht (LVMH), de andere door groeivertraging (Lululemon), de derde door structurele zorgen over concurrentiekracht (Nike). Alle drie worden nu gewaardeerd als cyclische of zelfs krimpende bedrijven, terwijl de onderliggende fundamenten lang niet zo zwak zijn als de beurskoers suggereert.

Toch is er nuance nodig. Dat aandelen goedkoop zijn op basis van historisch gemiddelde waarderingen, betekent niet automatisch dat ze aantrekkelijk zijn. Veel hangt af van het groeiverhaal, de structurele positie in de keten en het vermogen om weer marktaandeel te winnen. En dat is geen zekerheid. De luxemarkt wordt kwetsbaarder voor geopolitiek en regulering. Sportkleding is hypercompetitief geworden. Consumenten stellen andere eisen. En mode is, hoe sterk het merk ook is, uiteindelijk altijd een mix van smaak, tijdgeest en culturele relevantie.

Wat deze gevallen vooral illustreren, is hoe snel perceptie kan kantelen. LVMH was in 2021 het duurste luxe-aandeel ter wereld, Lululemon was het favoriete groeiaandeel onder millennials, Nike was de onbetwiste koning van sport en branding. Vandaag is de toon omgeslagen. Maar achter die koerscorrectie schuilt ook een bredere beweging: de re-rating van consumentenbedrijven in een post-stimulus wereld. De bar voor premium is hoger komen te liggen. En zelfs de onaantastbaren moeten zich opnieuw bewijzen.