Kan dit aandeel nog oneindig blijven groeien?

In het kort:

• Visa is nog altijd een winstmachine, maar de groeicurve begint te vlakken.

• Omdat de winst zo voorspelbaar is, lijkt veel groei al in de koers verwerkt te zijn.

• Politieke druk en verzadiging maken het duopolie van Visa kwetsbaarder dan het lijkt.

Visa is een bedrijf dat infrastructuur verkoopt. De onderneming beheert geen geld, produceert niets tastbaars en bezit geen winkel. Toch loopt er elke seconde een onvoorstelbare hoeveelheid economische activiteit over haar netwerk. In 2025 verwerkte Visa meer dan 15 biljoen dollar aan transacties via VisaNet, het systeem dat miljoenen banken, winkels en consumenten verbindt. De waarde van die infrastructuur lijkt onbetwist. En toch begint er iets te knagen aan het beeld van Visa als vanzelfsprekende winnaar.

Visa was ooit het toonbeeld van financiële moderniteit. Sinds de beursgang in 2008 is het aandeel met meer dan 2.000 procent gestegen. De winst is jaar na jaar gegroeid, de marges behoren tot de hoogste ter wereld en de merknaam staat samen met Mastercard synoniem met digitaal betalen. In een wereld waarin elke betaling digitaal wordt vastgelegd, lijkt dat een perfecte positie. Maar de geschiedenis leert dat zelfs de sterkste netwerken uiteindelijk grenzen tegenkomen. Elk monopolie heeft zijn breekpunt, en bij Visa wordt steeds duidelijker waar dat ligt: waardering en politiek draagvlak.

Koers Visa:

Bron: Google Finance

Visa’s cijfers blijven indrukwekkend. De onderneming rapporteerde over het derde kwartaal van 2025 een omzet van 10,17 miljard dollar, een stijging van 14 procent op jaarbasis. De winst per aandeel groeide met 23 procent tot 2,98 dollar. Dat zijn groeicijfers waar veel bedrijven jaloers op zouden zijn. Toch bleef het aandeel vrijwel onveranderd na de publicatie van die resultaten. De reden is eenvoudig: de markt verwacht niets minder dan perfectie. Met een koers-winstverhouding van ruim 33 noteert Visa tegen forse premie.

P/E GAAP Visa:

Bron: Seeking Alpha

De ironie is dat Visa’s grootste sterkte, zijn voorspelbaarheid, tegelijk de grootste beperking is geworden. Het bedrijf groeit stabiel, keert miljarden uit aan aandeelhouders en blijft marges van boven de 50 procent boeken. Maar door die voorspelbaarheid is veel al in de koers ingeprijsd. Visa zal sowieso blijven groeien, maar hoeveel is die groei nog waard voor beleggers die nu instappen? Analisten schatten de winstgroei de komende jaren op 13 procent per jaar, waar buybacks een belangrijk onderdeel van zijn. De waardering suggereert een bedrijf dat nog altijd in zijn expansiefase zit, terwijl de cijfers steeds meer op volwassenheid wijzen.

Verwachte EPS groei Visa:

Bron: Seeking Alpha

Een deel van dat ongemak zit in de aard van Visa’s businessmodel. De onderneming verdient haar geld met transactiekosten, fracties van percentages die op miljarden aankopen worden geheven. Die schaal is haar macht, maar ook haar beperking. De totale hoeveelheid kaartbetalingen kan niet oneindig blijven groeien, zeker niet in markten die al verzadigd zijn.

In de VS bezit Visa een marktaandeel van 61 procent bij creditcards en 56 procent van alle kaartbetalingen. Wereldwijd controleert het 39 procent van de markt. Dat laat weinig ruimte voor expansie zonder de grenzen van het redelijke te overschrijden.

Het netwerk van Visa is een klassiek voorbeeld van een ‘moat’, een competitieve slotgracht die rivalen buiten houdt. Hoe meer consumenten een Visa-kaart gebruiken, hoe aantrekkelijker het netwerk wordt voor winkeliers, en omgekeerd. Dit zelfversterkende mechanisme heeft decennia lang gewerkt.

In Washington krijgt het duopolie van Visa en Mastercard steeds meer politieke aandacht. De Credit Card Competition Act, die opnieuw op tafel ligt, wil winkeliers de mogelijkheid geven om betalingen via alternatieve netwerken te routeren. Het doel is eenvoudig: lagere kosten voor kleine bedrijven en consumenten. Voor Visa betekent dat het verlies van een deel van haar prijsmacht. Het gaat niet om onmiddellijke winstdruk, maar om het einde van een tijdperk waarin het bedrijf vrijwel onaantastbaar was. Zelfs zonder nieuwe wetgeving hangt er een dreiging van ingrijpen in de lucht, precies het soort onzekerheid dat beleggers haten bij hooggewaardeerde aandelen.

Intussen vertraagt de Amerikaanse consument. De schuldenberg groeit, maar de bereidheid om meer te lenen neemt af. Visa profiteert van elke transactie, niet van de rente op uitstaand krediet, dus minder kooplust vertaalt zich direct in tragere volumegroei. Buiten de VS doet het bedrijf het beter, vooral in opkomende markten, maar daar zijn de marges kleiner en de concurrentie heviger. De globalisering die Visa groot maakte, is minder vanzelfsprekend dan tien jaar geleden.

Toch is het te eenvoudig om te zeggen dat Visa in verval is. De onderneming blijft een van de meest winstgevende bedrijven ter wereld, met een vrije kasstroommarge van ruim 60 procent en een rendement op eigen vermogen van 53 procent. De balans is solide: 25 miljard dollar aan schulden tegenover bijna 20 miljard in kasmiddelen. Dat geeft ruimte voor buybacks, jaarlijks miljarden die de winst per aandeel ondersteunen. Het probleem is dat zelfs zulke cijfers de waardering niet meer rechtvaardigen. Wie vandaag Visa koopt, betaalt voor zekerheid. En zekerheid is in de beursgeschiedenis zelden goedkoop gebleven.

De kracht van Visa ligt in haar rol als infrastructuur. Waar banken risico nemen en technologiebedrijven vernieuwen, biedt Visa stabiliteit. Dat maakt het bedrijf tot een anker in een financiële wereld vol volatiliteit. Maar infrastructuurbedrijven worden zelden eeuwige groeimachines. Ze worden waarderingstroeven, actiefjes die beleggers vasthouden omdat ze weten wat ze krijgen. In Visa’s geval is dat jaarlijks een groei van iets boven de tien procent, een dividend, en de belofte dat de wereld blijft betalen met plastic en chips.

Dat beeld kan nog jaren standhouden. De overgang naar digitaal betalen is nog niet voltooid, vooral niet in ontwikkelende economieën. Visa profiteert van de opkomst van e-commerce, van grensoverschrijdende transacties en van de trend naar cashloze samenlevingen. De onderneming investeert bovendien in data-analyse, fraudepreventie en waarde-toegevoegde diensten, segmenten met hogere marges en minder afhankelijk van pure betaalvolumes. Die strategie past bij een bedrijf dat zijn groeicurve wil verlengen door steeds dieper in de waardeketen te kruipen.

Toch blijft de vraag knagen of de markt die transitie niet te ruimhartig beloont. Een onderneming die al bijna elk aspect van digitale betalingen beheerst, kan moeilijk nog verrassen. Loopt de koers vooruit op wat realistisch is? Zelfs management erkent dat de groei zich in de komende jaren zal stabiliseren rond high single digits tot low double digits, keurig, maar niet onwijs hoog. De logica van de markt is hier dezelfde als in elke volwassen industrie: op een bepaald moment verschuift de waardering van groei naar rendement. Visa zit precies in dat overgangsmoment.

De vergelijking met de grote monopolisten uit het verleden dringt zich op. Bedrijven als Standard Oil en US Steel leken ooit onaantastbaar, tot technologie en politiek hun grip braken. Visa is geen olieconcern, maar wel een poortwachter in een wereld die steeds minder tolereert dat poortwachters de toegang tot economische activiteit bepalen. Dat is geen onmiddellijke dreiging, maar wel een sluimerende verschuiving. De democratisering van betalingen, via directe bankapps, open banking en nieuwe concurrenten, maakt de infrastructuur van Visa minder uniek dan ze ooit was.

Toch zal het netwerk niet zomaar verdwijnen. Net als spoorwegen of elektriciteitsnetten is Visa diep verweven met het dagelijks leven. De kracht van zijn merk, zijn wereldwijde acceptatie en zijn veiligheid blijven reële barrières voor toetreding. Maar een systeem dat zich decennia lang voedde met het ontbreken van alternatieven, moet leren concurreren op waarde in plaats van gewoonte.

Visa is een van de beste bedrijven ter wereld en een aandeel dat bijna geen ruimte meer laat voor positieve verrassingen. De cijfers blijven indrukwekkend, maar het verhaal erachter wordt voorspelbaar - en dat lijkt allemaal in de koers verwerkt te zijn.